The Path of Shadows

Kiedy noc nie jest po prostu ciemna, ale jakby celowo wyłączono światło w środku - włącza się ta kompozycja. Zamiast słów - duchy. Zamiast zwrotki - pęknięcia we wszechświecie. To nie jest tylko utwór, ale teatralna inscenizacja na granicy snu i ataku paniki: jest tu symfonia bólu, taniec z własnym cieniem i chaos, który dawno zapomniał, że powinien mieć scenariusz. Ale w pewnym momencie przez zasłonę zagłady przebija się coś żywego – nie światło, nie. Raczej dziwny blask. Jak odbicie księżyca w kałuży po burzy. I oto już ciemność – nie potwór, a stara bajka. Smutna, tak. Niepokojąca – bardzo. Ale piękna aż do dreszczy. I z tego powodu z jakiegoś powodu robi się lżej.